Bajardo
Vanuit Isolabona loopt de provinciale weg, parallel aan de rivier Merdanzo, omhoog naar het zonnig gelegen Apricale. Net voorbij Apricale splitst de weg zich: de SP62 buigt af naar Perinaldo terwijl de SP63 verder omhoog gaat naar Bajardo.
Bajardo ligt hoog op een Alpentop. Op deze plek was eeuwen geleden al een nederzetting. Al ruim voor de komst van de Romeinen, meer dan 2000 jaar geleden, woonden hier Keltische Liguriërs. Dit was een vreedzaam volk, levend van het land. Veeteelt, landbouw en de productie van honing en hars vormde een middelpunt van handel.
Bajardo was niet alleen vanwege de handel een belangrijke Keltische nederzetting. Op de top van de heuvel, waar nu de kerk ruïne is, was een druïden heiligdom.
Bajardo of Baiardo?
Beide schrijfwijzen kunnen worden gebruikt. Baiardo is de spelling in het Ligurisch.
Panoramische vergezichten
Het hoogste punt van Bajardo is een indrukwekkende en mystieke plek en biedt rondom een spectaculair uitzicht op de bergen.
Chiesa di San Nicolò en de aardbeving van 1887
De parochiekerk van Bajardo, de Chiesa di San Nicolò (Nicolaaskerk) wordt al in het jaar 1245 in documenten genoemd. Zoals veel oude kerken is ook deze gebouwd op de plaats van een voorchristelijk heiligdom, in dit geval het Keltische druïden heiligdom.
In het jaar 1887 teisterde een zware aardbeving het gebied. Het was 23 februari, Aswoensdag. Op het moment van de aardbeving was er een mis gaande en zat de kerk van Bajardo vol. De heftige aardbeving deed het dak van de kerk instorten waarbij een groot deel van de aanwezigen om het leven kwam. Het deed het totale dodental in het kleine dorp oplopen tot ver boven de 200.
Er werd snel begonnen met het herstel van het dorp, inclusief de bouw van de nieuwe Nicolaaskerk, lager op de heuvel. De ruïne van de oude kerk is blijven staan zoals de aardbeving deze achtergelaten heeft.
De instorting van de kerk leidde tot archeologische ontdekkingen. Hieronder ook overblijfselen van de antieke Keltische tempel waar de kerk op gebouwd was.
De kerkruïne
Ondanks de verwoestende kracht van de aardbeving bleven de muren van de kerk stevig staan, tot op de dag van vandaag.
Dwalen door het oude dorp
Net als bij de andere dorpen in de omgeving is ronddwalen door Bajardo als een reis terug in de tijd. Bajardo heeft onder andere, net als die andere dorpen, een antieke gemeenschappelijke oven waarin voor het hele dorp brood gebakken kon worden. Eénmaal per week werd de houtoven opgestookt en konden de huishoudens hun deeg inleveren bij de bakkers.
Een andere gemeenschappelijk voorziening was de molen, de frantoio. In Bajardo was dit een ‘frantoio a sangue’. Dit soort molens werd aangedreven door dieren, meestal (muil)ezels. De overblijfselen van deze antieke molen zijn in Bajardo goed bewaard gebleven.
Langs het wandelpad richting Castel Vittorio zijn de overblijfselen van de lavatoio, de gemeenschappelijke wasplaats, te vinden.
Antieke molen
De antieke molen van Bajardo werd, bij gebrek aan waterkracht, aangedreven door dieren.
Kleine kerken
Naast de grote parochiekerk zijn er een paar kleine kerken in Bajardo, waaronder de kerk van SanGiovanni.
Bachbloesems en heilzaam water
Op terrassen in het oude centrum van Bajardo worden Bachbloesems gekweekt. Wanneer je het percorso dei fiori volgt kom je overal bordjes met de namen van de bloemen tegen. Plus een beschrijving van de homeopathische toepassingen.
Net buiten het dorp, ook langs het sentiero richting Castel Vittorio, is de Fontana Vecchia te vinden. Het water dat hier stroomt staat bekend om zijn heilzame werking.
Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat het frisse, zuivere water inderdaad reinigende eigenschappen heeft. Het water helpt het lichaam gifstoffen af te voeren, de darmen te reinigen en constipatie verminderen. De bevolking uit de wijde omtrek van Bajardo profiteert al generaties lang van dit gezondheid bevorderende water.
Wandelpaden rondom
Dankzij het handelsmiddelpunt dat Bajardo ooit was lopen er vanuit het dorp nog steeds veel wandelpaden en smalle verbindingswegen door de bergen naar de dorpen in de omgeving.
Antonio Rubino
De beroemde Italiaanse illustrator Antonio Rubino verloor zijn hart aan Bajardo, waar hij woonde tot zijn dood in 1964. Hij maakte illustraties en cartoons, tekende strips en animaties en schreef poëzie. Rubino was één van de oprichters van de Corriere dei Piccoli waaraan hij vele bijdragen leverde. Dit is het eerste Italiaanse stripblad met een wekelijkse oplage, gepubliceerd tussen 1908 en 1995.
Antonio Rubino wordt als een grote kunstenaar beschouwd. Zijn zeer herkenbare stijl wordt geassocieerd met het futurisme, Aziatische schilderkunst en vooral met de Art Nouveau. Bajardo eert zijn beroemde inwoner met een plaquette in het historisch centrum.
De tekening die Antonio Rubino maakte voor het boek ‘Rigenerazione umana’ van Fortunato Peitavino, de grootvader van de oprichter van Camping delle Rose in Isolabona, is het logo van de camping geworden.