Ligurische stammen en Kelten

Niet alleen langs de kust maar ook in het achterland vestigden zich aan het begin van de bronstijd, vanaf 3000 v.Chr., Ligurische stammen. De naam van het gebied gaat terug op deze volken. Zij hadden Keltische wortels, spraken een aan het Keltisch verwante taal en kenden een aan de Kelten verwante religie. Later werden zij door de Etrusken en de Kelten teruggedrongen naar de bergen. Het dorp Baiardo heeft een Keltische oorsprong. Op het hoogste punt van het dorp was een Keltische Tempel waar de druïden hun rituelen uitvoerden.

Alle wegen leiden naar Rome

De aanleg van één van de belangrijkste Romeinse wegen, de Via Aurelia langs de kust, bracht Ligurië onder Romeinse invloed. De Romeinse sporen zijn overal in het gebied zichtbaar en onzichtbaar aanwezig. De Romeinse erfenis is terug te vinden in de aanwezige overblijfselen en namen, zoals in Ventimiglia (‘Albintimillum’), maar ook in de ontwikkeling van het gebied. Dankzij de door de Romeinen meegebrachte kennis van aquaducten kon een begin gemaakt worden met de ontginning van het achterland.

Germaanse volken en Middeleeuwen

Na een periode onder Byzantijnse heerschappij veroverden de Longobarden Ligurië. Dit Germaanse volk bracht een primitieve vorm van landbouw en veeteelt met zich mee. Doordat de Longobarden zich begonnen te bekeren tot het Rooms-Katholicisme ontstond een vermenging van de verschillende bevolkingsgroepen en versmolten taal en cultuur met elkaar. Ligurië was verdeeld in drie grootmachten. Een gebied in het oosten met Genua, in het midden rond Albenga en in het westen met Ventimiglia.

De vroege Middeleeuwen waren een onveilige tijd voor de plattelandsbevolking. De verschillende koningen en keizers hadden niet de organisatie om orde en veiligheid te bieden. Omdat de kust zwaar te lijden had door aanvallen van Saracenen en piraten, het achterland altijd de dreiging kende van plunderende bevolkingsgroepen, trok de bevolking zich terug in de richting van de versterkte woonhuizen en kastelen van de lokale heren. Zo ontstonden de ‘borghi’ (borgo in enkelvoud); burchtstadjes rond een kasteel. De stadjes zijn strategisch gelegen, meestal op een heuveltop. De terrassen rond de stadjes waren bestemd voor de landbouw, ingericht met moestuinen, wijngaarden en boomgaarden. De geboden bescherming had zijn prijs. De heer had vele rechten en de bevolking voornamelijk plichten.

Stadstaten, koningen en keizers

In de 11e eeuw ontwikkelde Genua zich tot een aanzienlijk machtscentrum in de regio, later gevolgd door onder andere Savona, Albenga en Ventimiglia. Het was de periode waarin de steden zich ontwikkelden tot zelfstandige stadsrepublieken. Wat overigens ook weer leidde tot talrijke conflicten met als inzet de heerschappij over het Middellandse Zeegebied. Ook vreemde overheersers melden zich in de regio waardoor Ligurië perioden gekend heeft waarin het werd geregeerd door Frankrijk, Spanje en Piëmonte. Frankrijk richt na de inval van Napoleon de Ligurische Republiek op, ten koste van de onafhankelijke republiek Genua. Na de val van Napoleon gaat het gebied op in het koninkrijk Piëmonte-Savoy. Vanaf dat moment werd er gestreefd naar de eenwording van Italië welke tot stand kwam met het uitroepen van het koninkrijk Italië in 1861. De koningen werden geleverd door het huis van Savoye.

Moderne geschiedenis

Ligurië kent een periode van economische groei in het begin van de 20e eeuw. De aanleg van de spoorlijn brengt toerisme naar de kust en de landbouw richt zich op de teelt van vruchten en bloemen.
Dan verovert de fascistische beweging van Benito Mussolini de macht in Italië. Deze kiest de zijde van de Duitse bezettingsmacht die Europa overloopt. Ligurië is het strijdtoneel van partizanen tegen de fascisten. Na de Tweede Wereldoorlog stemt Italië in een referendum voor de oprichting van een republiek. De laatste koning van Italië, Victor Emmanuel III was vlak daarvoor afgetreden ten behoeve van zijn populaire zoon Umberto II. Maar het mocht niet baten en ook hij ontvluchtte met zijn familie het land. Vanaf het jaar 1948 gaat de republiek Italië verder als een parlementaire democratie.

Zichtbare sporen

Overal in het landschap heeft de rijke geschiedenis zijn sporen achtergelaten. Restanten van de oude aquaducten, zoals in de Nervia Vallei zichtbaar vanaf de weg. Ruïnes van burchten en boerenschuren. Middeleeuwse bruggetjes, kerken en kapellen. De dorpen ademen geschiedenis; de steegjes en pleinen, huizen nog net als honderden jaren geleden. De Tempelierskerk tussen Pigna en Castel Vittorio, burchtruïnes, boerenschuren in de heuvels, militaire bunkers. Stuk voor stuk getuigen zij van voorbije tijden.